Een dag uit het fascinerende leven van een Indo

' Baby, baby baby oooeh baby baby baby oeeh..' . Is het Justin Bieber? Nee, het is de wekker. Ik kijk op de klok. 04:30. Fuck, tijd om op te staan. Ik sta op, trek mijn gewaad aan en ga op een matje zitten. Tijd om te bidden. Daarna is het tijd voor sarapan (ontbijt). Ik trek de keukenkast open: wat zal ik eens eten vandaag? Eens kijken ik zieee... rijst, rijst en.. Oh wat ligt daar? Ah ja, nog meer rijst! Elk ontbijt is weer een feest. Ik gooi er een flinke klots sambal bij en voila: ready to go. Ik speld mijn hoofddoek vast en ga de straat op. Ik neem de ankwat naar werk waar mijn dag begint om 7 uur 's ochtends. Nadat we met alle kleine kindertjes naar de moskee zijn geweest is het tijd voor een lesje Engels. ' So chieldren, there is a lot of color: bloe, grien, jello. pienk. What is your favrit color? There is so many thing I want to learn you today!' De dag sleept zich voort, maar gelukkig is er een grote variatie aan snacks beschikbaar om de energievoorraad op pijl te houden: gefrituurde visballen, bakso gehaktballen, noodles en natuurlijk een oneindige voorraad rijst. En dan is het eindelijk tijd om naar huis te gaan. Ik geef mijn kinderen te eten, gooi een emmer koud water over mijn hoofd en doe een laatste gebed. Dan ga ik slapen. Jaja, de werkdagen op mijn school zijn hard en lang, maar gelukkig zijn er altijd nog de weekenden om naar uit te kijken! Dat is feest want dan kan ik naar.. de mall! Dat is prettig, want het is daar koel en in tegenstelling tot de straat kan ik daar een wandeling maken. Daarna ga ik met wat vrienden naar een restaurant. De menukaart? Rijst, mie enn.. oh wacht, dat was het! De dag sluit ik af met een ouderwets goede horrorfilm (zoek maar eens de trailer van Insiduous op, om een indruk te krijgen). En voor je het weet is het alweer maandagochtend 04:30 en de wekker gaat enn...

Oke, dit is natuurlijk niet mijn leven. Ik bedoel, Justin Bieber als ringtone? Please. Ik geef toe dat het misschien wat overdreven is maar dit is dus hoe het leven van mijn collega docenten eruit ziet. Als je het een leven kan noemen. De meesten hier leven in een ingekapselde wereld waar ze waarschijnlijk nooit uit zullen ontsnappen. Ik werk om te leven, zij leven om te werken. Dat klinkt deprimerend, maar niets is minder waar. De dames en heren waarmee ik werk zijn namelijk altijd vrolijk en optimistisch. Zelden kom ik een Indonees tegen die met het verkeerde been uit bed is gestapt. Ik ben niet van plan om een filosofische baard te laten groeien en te praten over de zin van het leven, maar ik geloof wel dat de mensen hier zo vrolijk zijn juist omdat het leven zo simpel is. Of zoals Papaboy (zelfs na al die weken moet ik nog steeds aan een pimp denken) altijd zegt: ' take it easy, everything is going to be alright!'

Maar naast deze simpele moslim cultuur kent Jakarta ook een heel andere kant, zo ontdekte ik afgelopen vrijdag. Samen met wat andere interns gingen we naar Immigrant, een ' high society' club in Plaza Indonesia. Zeg maar hallo tegen cultuurshock #2. Het was een verzameling van lokale rijkeluiskindjes, westerse sugar daddies en Indonesische poppetjes. Indonesische poppetjes als in: enorm korte cocktailjurkjes en stiletto stelten, om nog maar te zwijgen over het gezichtsmasker van foundation en nepwimpers. Ze zijn te mooi en strak verpakt om comfortabel te kunnen dansen, maar met hun gefabriceerde felgroene kijkers (kleurlenzen zijn hier heel normaal) lonken ze naar elke potentiele witte prins op het paard (het paard doet er niet toe, zolang de prins maar wit is). Toegegeven, ik voelde me wel wat underdressed met mijn legging, shorties en vogelnesthaar. Maar he, in mijn backpack was nou niet bepaald ruimte voor designerjurkjes en een grootverpakking biosilk.

Maar geen enkele kapper of designer zal ooit dat verlangen van de bloedmooie poppetjes kunnen voeden om wit te zijn. Twee felgroene contactlenzen kijken me nederig aan toen ik het toilet uit liep: ' Oh, you are so pretty, I wish I could have hair like yours!' Ja, want wie wil dat nou niet, een bos stro dat zo droog is dat het een bosbrand kan veroorzaken? Om hun zorgen te vergeten zuipen deze meisjes zich helemaal klem. Letterlijk, totdat de security met een rolstoel (ja, serieus) aankomt om de bewusteloze meisjes uit de massa te vissen. Maar ook de jongens kunnen er wat van. Ik had best een leuk gesprek met een van de locals totdat het bier al het vocht uit zijn hersenpan had geperst. Ik was verstandig en alcoholloos (vooruit, die keuze had meer te maken met de gesteldheid van mijn maag) en zei tegen hem dat hij weer mocht praten als ie nuchter was. Dat had hij verkeerd opgevat blijkbaar, want even later liep hij totaal van streek naar Nadine toe: ' She doesn't want to talk to me because I'm UGLY :('. Ik lag natuurlijk helemaal in een scheur, al helemaal toen hij even later een tweede memorable opmerking maakte tegen Ella:

' I'm teaching cancer patients'
'What?! You're teaching gangsters? :S'

Hoe dan ook, de Drama Kings and Queens van Jakarta made my night!