Sniksnik... het zit er alweer op!

De zes weken in Bogor zitten er alweer bijna op! Aan de ene kant heb ik het idee dat ik hier al maanden zit, maar aan de andere kant is het zoooo snel voorbij gegaan! Over een paar dagen zit ik alweer in Bali, dus ik wilde toch nog even een laatste reflectieverslagje schrijven voordat ik dit smoghol verlaat.

Een van de belangrijkste lessen die ik hier heb geleerd is dat Indo's echt zo enorm anders zijn dan Europeanen. Dat klinkt misschien vanzelfsprekend maar ik heb het niet alleen over de ' oppervlakkige' verschillen zoals religie en uiterlijk. Hmm hoe ga ik dat uitleggen, het gedrag van indo's is volledig... wacht, even googlen, ik heb het woord ooit bij biologie gehad, ah: ambivalent!

" Onder ambivalent gedrag verstaan we het uiterlijk gedrag dat ontstaat bij een combinatie van twee signalen met een tegengestelde betekenis. Bijvoorbeeld: een hond die met zijn oren naar voren staat en zijn staart laag houdt. (gedragssystemen; aanvallen en vluchten)"

Ambivalent dus. Laten we het bijvoorbeeld over gastvrijheid hebben. Indo's doen alles voor hun gasten, vooral als je bule bent. Ze willen je overal heenbrengen en ze willen alles voor je betalen. Maar waar ze vooral erg goed in zijn is om je vol te stoppen met gefrituurd eten en cakejes. Feeders zijn het. Toch zit er wel ergens een knik. Ik heb altijd het gevoel dat ze iets terugverwachten, al laten ze dat niet echt blijken. Althans, meestal. Toen Papaboy aanbood ons naar Bandung te rijden in het weekend waren we helemaal happy. Natuurlijk zouden wij de onkosten (brandstof ect) wel betalen. Ik was helemaal in shock toen achteraf bleek dat we hem huur moesten betalen voor de auto. Het duurde een uur voordat het tot me doordrong (lees: ' what do you mean rent, it is YOUR car, so you don't have to pay any rent?' ) maar het komt er dus op neer dat ze winst wilden maken.. op ons. Hummm, beetje jammer Papaboy. Ze willen dus gastvrij zijn en winst op je maken. Ambivalent gedrag.

Anderen doen weer zodanig hun best om jou een leuke tijd te bezorgen dat het gewoon eh.. awkward wordt hahaha. Zo ben ik afgelopen week koffie gaan drinken met een local die graag zijn Engels wil verbeteren. Nadat hij tot drie keer toe bijna bovenop een andere auto was gestrand vroeg ik hem waar hij zijn rijbewijs heeft gekocht. ' Gekocht?' Vraagt ie verbaasd. 'Ja gekocht ja, want zelfs ik kan nog beter rijden'. En eh dat zegt wat. ' I'm a great driver actually, it's you. You make me nervous.' Oh. dus nu is het mijn schuld. ' I'm a very talkative person normally but now I'm next to you and I have to talk English.' O boy. Dus ik zeg: 'So you just try, you'll be fine.' Waarop hij antwoordt: ' I just want you to have a nice time and 'm afraid that you won't because of me.' Valt dat even tegen van een Indonesische macho haha. Ofja, macho; relatief gezien dan, echte macho's kennen ze hier niet. Ik bedoel maar, de jongens hier luisteren naar Taylor Swift. Die middag heeft hij nog wel vijf keer gevraagd of ik me verveelde, of ik ergens anders heen wilde, of ik het wel leuk vond. Dus ik zeg: ' Why do you ask me that, why wouldn't I have a nice time?' Hij keek me raar aan, alsof ik een of andere retard was: ' Of course I ask, it would be selfish not to ask, because then you don't care if the other one has a good time.' Vreemde logica dit. Dus ik zeg: 'I don't ask because it wouldn't matter. Would you ever admit to anyone that you don't have a good time?' Nee, dat doe je niet, want dat is onbeleefd. Hij deed zo zijn best om me op mijn gemak te stellen dat hij het tegenovergestelde gedrag vertoonde en de situatie juist heel awkward maakte haha. Ambivalent gedrag.

Nog eentje. Afgelopen week waren ik, Berta, Christoph, miss Femi en twee vriendinnen ergens wat drinken. Waarom de vriendinnen meegingen? Omdat ze graag met bules willen omgaan. Ik ben niet bepaald fan van die attitude, maar omdat ik Femi heel erg mag zag ik dat maar even door de vingers. Dus ik wilde me voorstellen aan ze, maar ze draaien gewoon weg, zo verlegen waren ze! En dan heb je het over twee volwassen vrouwen van in de 30. Vervolgens zaten ze te giechelen als een stel schoolmeisjes en als je ze wat vraagt durven ze niet te antwoorden. Maar... toen kwam het! Want vervolgens vragen ze aan Femi of ze Christoph mogen voeden met een lepel. Wtf? En of dat hij van Indonesische vrouwen houdt. Christoph, die ik ook wel The Cat noem omdat ie net als een kat zich van niemand wat aantrekt, keek ze alleen maar strak aan: ' no. I just don't.' Blozend keken ze de andere kant op. Verlegen en brutaal tegelijkertijd. Ambivalent gedrag.

Okeee ik kan nog wel honderd voorbeelden noemen, maar ik zal het even beperken tot een laatste.We waren afgelopen dinsdag in de Safari en behalve de zebra's die onverschillig over de weg lopen (nu snap ik waar het woord 'zebrapad' vandaan komt) zat het er stampvol met volledig gesluierde vrouwen uit Saoedi Arabie, die maar weinig zicht hebben op wat er in de wereld gebeurt. Letterlijk, aangezien ze slechts een klein rechthoekje hebben om doorheen te kijken. Anyhow, ik zat daar rustig een cafe latte te drinken toen ik vanuit mijn ooghoek een grote zwarte vlek zag, bestaande uit 3 mannen en 10 vrouwen (reken maar uit), druk in de weer met hun camera. Dat ik ze verward aankeek boeide ze niet. Ze bleven druk flitsen en schieten, net zoals ik 10 minuten eerder een chimpansee fotografeerde. Ik vind het alleen wel erg respectloos voor een cultuur die zoveel waarde hecht aan privacy en lichamelijke afscherming om iemand anders ongegeneerd te fotograferen. Ambivalent gedrag, pfeh.

Zo dus dat was het dan! Vandaag heb ik het echte afscheid hier op school. Ook al is het gedrag van sommige mensen hier soms enigszins eh merkwaardig, ik ben wel heel blij dat ik dit project heb kunnen doen omdat ik zoveel lokale mensen heb leren kennen. Vooral Femi ga ik wel echt missen. Ondanks dat deze lili putter (ik denk dat ze nog niet eens de 1.50 haalt) de hele dag een hele bups 6-jarigen in het gareel moet houden en ze als alleenstaande moeder ook nog eens twee kinderen heeft die thuis op haar wachten is ze altijd vrolijk en optimistisch en is ze er altijd voor me geweest gedurende deze zes weken. Ik hoop echt dat er een dag komt dat ik haar weer kan komen opzoeken.

Wat ik niet ga missen is de keuken, waar de ratten letterlijk over het eten lopen (sindsdien heb ik ook geen lunch meer gegeten op school) en de kleding die ik moet dragen van miss Ana waar ik nog niet dood in gevonden wil worden. En dat smerige brood hier kan ik ook wel schieten, ik mis mijn bruine boterham met kaas.

Maaaar voorlopig is dit dus even mijn laatste verslag! Tijd om alles in mijn backpack te proppen en op naar het volgende avontuur. Zodra ik in Bali een internet cafe heb gevonden laat ik natuurlijk weer van me horen :)